Οπλισμένο με δημιουργικότητα και πίστη το βασισμένο στην Ουτρέχτη αρχιτεκτονικό γραφείο Zecc Architecten μετέτρεψε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία σε ένα πρωτοποριακό μοντέρνο σπίτι.
Ποιος θα το φανταζόταν ότι το να μένει κάποιος σε εκκλησία δεν είναι πλέον αποκλειστικό προνόμιο τον κληρικών? Μα φυσικά οι Ολλανδοί αρχιτέκτονες και σχεδιαστές εσωτερικών χώρων. Από το 1970 και μετά πάνω από 1000 εκκλησίες στην Ολλανδία έχουν κλείσει τις πόρτες στο κοινό οριστικά. Οι περισσότερες έχουν κατεδαφιστεί, όμως αρκετές παραμένουν όρθιες ακόμη και αχρησιμοποίητες, ως πολιτιστικά μνημεία. Έτσι τελευταία έχει διαμορφωθεί ένα αρχιτεκτονικό ρεύμα μετατροπής των πρώην αυτών θρησκευτικών κτιρίων σε μοντέρνους οικιστικούς χώρους. Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για την εκκλησία του αγίου Ιακώβου στην Ουτρέχτη.
Χτισμένη το 1870 η εκκλησία του αγίου Ιακώβου σταμάτησε να χρησιμοποιείται ως θρησκευτικός χώρος το 1991. Κατόπιν το κτίριο διαμορφώθηκε ως κατάστημα με αντίκες, έως το 2007 που οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να τον μετατρέψουν σε σπίτι. Την διαμόρφωση του χώρου σε μια υπερσύγχρονη μίνιμαλ κατοικία ανέλαβε το αρχιτεκτονικό γραφείο Zecc Architecten σε συνεργασία με τον σχεδιαστή εσωτερικών χώρων Thomas Haukes.
Το συνολικό εμβαδό του κτιρίου είναι 475 m² και πρόκειται για έναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον χώρο με υψομετρικές διαφορές, εξαιρετικά ψηλό ταβάνι και πολλά έντονα στοιχεία Γοτθικής αρχιτεκτονικής. Όλο το στήσιμο της κατοικίας είναι μοντέρνο και αφαιρετικό, ενώ οι περισσότεροι χώροι λούζονται στο φως που εισέρχεται μέσα από τα μακρόστενα ευμεγέθη εκκλησιαστικού σχήματος παράθυρα. Ο κυρίως χώρος έχει μετατραπεί σε ένα εντυπωσιακό χώρο υποδοχής, ένα γραφείο εργασίας και μια μοντέρνα κουζίνα, ενώ το πρώην «Ιερό» έχει μετατραπεί σε μια φωτεινή τραπεζαρία. Ο δεύτερος όροφος φιλοξενεί το ηλιόλουστο τεραστίων διαστάσεων σαλόνι, ο επάνω όροφος φιλοξενεί και τα υπνοδωμάτια.
Το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο του εγχειρήματος όμως είναι η διατήρηση των εκκλησιαστικών στοιχείων του χώρου στο ακέραιο. Οι πανύψηλες καθηλωτικές καμάρες, οι περίτεχνες κολόνες, οι ψηλές τεράστιες πόρτες, τα παράθυρα τύπου «βιτρό» και πολλά ακόμη στοιχεία εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής έχουν παραμείνει ως είχαν και ταυτόχρονα έχουν ενσωματωθεί άψογα σε έναν κατά τα άλλα υπερμοντέρνο χώρο.
Δομικά στοιχεία του 1870 συναντούν σχεδιαστικές απόψεις του 21ου αιώνα και ανοίγει ένας διάλογος νέου και παλιού χωρίς παραφωνίες και ασυμβατότητες. Πρόκειται για ένα επιβλητικό χώρο που παρά την έκδηλή μεγαλοπρέπεια του παραμένει βατός και καθημερινός. Βλέποντας κάποιος αυτό το πολύ διαφορετικό σπίτι θα θαυμάσει τις αφαιρετικές του γραμμές και το άψογο στυλ του, όμως ταυτόχρονα η πνευματική διάσταση του χώρου με κάποιο περίεργο τρόπο παραμένει ζωντανή.
