Το Ibirapuera Auditiorium «Αμφιθέατρο της Ibirapuera» αποτελεί σύλληψη του Βραζιλιάνου αρχιτέκτονα Oscar Niemeyer και είναι ένα ιδιαίτερο μέγαρο μουσικής που αποτελεί ταυτόχρονα και ορόσημο μοντέρνας αρχιτεκτονικής.
Σχεδιάστηκε το 1954 (όμως τελικά υλοποιήθηκε 50 χρόνια αργότερα). Ο Niemeyer είχε σχεδιάσει το σύνολο του πάρκου της Ibirapuera, του οποίου το αμφιθέατρο αποτελεί το κυρίαρχο κομμάτι της σύνθεσης, μαζί ένα δεύτερο κτίριο ημισφαιρικής μορφής, το Oca. Ογκοπλαστικά το Ibirapuera Auditiorium είναι ένας καθαρός γεωμετρικός όγκος τραπεζοειδούς μορφής, φτιαγμένος από οπλισμένο σκυρόδερμα, χαρακτηριστικό υλικό του αρχιτέκτονα. Σημείο αναφοράς του εντυπωσιακού και διαχρονικά μοντερνου κτιρίου αποτελεί η κύρια είσοδος, η οποία σημαίνεται με ένα κόκκινο μεταλλικό στέγαστρο με μορφή πύρινης γλώσσας, την οποία ο αρχιτέκτονας αποκάλεσε «φλόγα».
Το υπόλοιπο κτίριο είναι βαμμένο σε άσπρο χρώμα, γεγονός που εντείνει ακόμη περισσότερο την σήμανση της εισόδου, ανάγοντας το σε σύμβολο και ετικέτα-τοπόσημο, όχι μόνο του κτιρίου και των χρήσεων του, αλλά και ολόκληρης της περιοχής. Η δύναμη του συμβόλου αυτού του έχει δώσει και επίσημο όνομα: “Labareda” που στα πορτογαλικά σημαίνει φλόγα. Το αρχιτεκτονικό σύνολο, με πρωταγωνιστικά στοιχεία το Ibirapuera και το Oca, αποτελεί ένα ισορροπημένο σύνολο καθαρό γεωμετρικών όγκων το οποίο συμπληρώνονταν από μία αστική πλατεία, με στέγαση και πεζογέφυρα τα οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκαν.
Εσωτερικά η διαρρύθμιση ακολουθεί απλές αρχές, με διάταξη των κύριων χώρων σε ακολουθία. Στο ισόγειο κινείται κανείς από το φουαγιέ, στο αμφιθέατρο και έπειτα στη σκηνή, ενώ στο υπόγειο βρίσκονται τα γραφεία διοίκησης, αίθουσες ωδείου, τα καμαρίνια και το μπαρ. Χαρακτηριστική είναι επίσης και μία πίσω πόρτα πλάτους 20 και ύψους 6 μέτρων, η οποία ανοίγει με ένα μηχανικό σύστημα τροχαλιών και αντίβαρων ώστε να δίνει οπτική και σε θεατές που βρίσκονται στον εξωτερικό χώρο, σε περιστάσεις εξωτερικών συναυλιών που απευθύνονται σε ένα κοινό που μπορεί να φτάσει τον αριθμό των 15.000 ατόμων.
Στο φουαγιέ ελίσσεται μια μακρά κουπαστή ξύλο με σιδερένια βάση που συνοδεύεται από μια σπείρα που οδηγεί στο κοινό αμφιθέατρο. Στο υπόγειο, επιβάλλει την παρουσία του ένα τεράστιο κόκκινο «κύμα», ένα γλυπτό, που υπογράφεται από την Tomie Ohtake.
Στο αμφιθέατρο, αξίζει ειδική μνεία η μεγάλη αψίδα στο προσκήνιο, με 28 μέτρα ύψος, 15 μέτρα βάθος, 28 μέτρα ύψος και 50 μέτρα μήκος. Η χωρητικότητα του αμφιθεάτρου είναι 800 θέσεις, με πρόβλεψη για 14 χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων, αλλά και 46 ειδικά διαμορφωμένες θέσεις για τους παχύσαρκους. Η άψογη ακουστική οφείλεται στο ξύλινο ανάγλυφο που καλύπτει τους τοίχους.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα διαχείρισης του πάρκου Ibirapuera οι παραστάσεις είναι δωρεάν και πραγματοποιούνται την Κυριακή το πρωί, σε αρμονία με τη φύση και το σεβασμό των αναγκών του τοπικού οικοσυστήματος.
O Oscar Niemeyer (1907-2012) αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μοντέρνου κινήματος στην αρχιτεκτονική και είναι ιδιαίτερα γνωστός για την προτίμησή του στο οπλισμένο σκυρόδεμα και την διερεύνηση των αισθητικών δυνατοτήτων του υλικού αυτού. Τον αποκάλεσαν «γλύπτη μνημείων», και ο ίδιος δεν αρνείται τις καταβολές των επιρροών του από τον LeCorbusier, όπως και την προτίμηση του για τα ρευστά καμπύλα σχήματα, που δεν θυμίζουν αυστηρές και επιβεβλημένες στο τοπίο ευθύγραμμες ανθρωπογενείς γραμμές, αλλά ακολουθούν φόρμες που δημιουργεί η φύση. Καμπύλες όπως αυτές των κυμάτων και των λόφων της Βραζιλίας, αυτές των στροφών που σχηματίζουν στο τοπίο οι ποταμοί της, και φυσικά, αυτές του γυναικείου σώματος. Εξάλλου: «Οι καμπύλες συνθέτουν ολόκληρο το σύμπαν, το καμπυλωμένο Σύμπαν του Αϊνστάιν.»
